Διαβητικός είναι ο άρρωστος, που έχει πρωινό σάκχαρο προ φαγητού μεγαλύτερο από 126mg%, γλυκοζυλιωμένη αιμοσφαιρίνη μεγαλύτερη του 6,5mmol/liter και μεταγευματικό σάκχαρο 2 ώρες μετά το φαγητό μεγαλύτερο του 200mg%. Ο σακχαρώδης διαβήτης είναι μία μεταβολική κατάσταση που ισοδυναμεί με ένα σύνολο πρώιμων καρδιαγγειακών επιπλοκών με κοινό παρανομαστή τη χρόνια υπεργλυκαιμία. Ειδικότερα, ο σακχαρώδης διαβήτης τύπου 2 είναι μία χρόνια νόσος που συχνά παραμένει αδιάγνωστη για αρκετά χρόνια μέχρι την εμφάνιση των επιπλοκών της
Πότε υπάρχει η Πάθηση;
Ο διαβήτης είναι μία πάθηση που δεν αφορά μόνον το σάκχαρο, αλλά είναι μία σοβαρή διαταραχή του μεταβολισμού (μεταβολικό σύνδρομο) με αποτέλεσμα να αυξάνονται στο διαβητικό ασθενή η χοληστερίνη και τα τριγλυκερίδια. Επηρεάζει επίσης την αρτηριακή πίεση, προκαλεί παχυσαρκία και στην πραγματικότητα καταστρέφει τις αρτηρίες ολόκληρου του οργανισμού. Ο διαβήτης θεωρείται η πάθηση που προσβάλλει κατ’ εξοχήν τις αρτηρίες.
Πώς Προφυλάσσονται οι Αρτηρίες;
Η θεραπευτική στρατηγική και στους δύο τύπους διαβήτη πρέπει να περιλαμβάνει αντιμετώπιση όλων των μεταβολικών και αιμοδυναμικών διαταραχών που χαρακτηρίζουν τη νόσο. Η αρχική προσέγγιση πρέπει πάντα να περιλαμβάνει οδηγίες για δίαιτα, απώλεια βάρους και άσκηση. Η διακοπή του καπνίσματος είναι απαραίτητη. Όσον αφορά τη φαρμακευτική παρέμβαση, και λαμβάνοντας υπόψη την προοδευτική φύση της νόσου και την αποδεδειγμένη αποτελεσματικότητα της πρόωρης εντατικής θεραπείας, οι τρέχουσες στρατηγικές θεραπείας σήμερα επαναξιολογούνται. Οι θεραπευτικοί στόχοι για τα διαβητικά άτομα περιλαμβάνουν:
- γλυκαιμικό έλεγχο με γλυκοζυλιωμένη αιμοσφαιρίνη (HbA1c) <7%,
- γλυκόζη νηστείας <110 mg/dl, και μεταγευματική (στις 2 ώρες) <140 mg/dl,
- αρτηριακή πίεση < 130/80 mmHg,
- ολική χοληστερόλη <175 mg/dl και LDL χοληστερόλη < 100 mg/dl ή και < 70 mg/dl σε άτομα με συνυπάρχον καρδιαγγειακό νόσημα.
Παράλληλα λοιπόν με τη φροντίδα για τη διατήρηση του σακχάρου σε φυσιολογικά επίπεδα πρέπει να ακολουθείται η προληπτική θεραπεία για την προφύλαξη της διαταραχής της λειτουργίας του τοιχώματος των αρτηριών. Οι αρτηρίες του διαβητικού χάνουν την ελαστικότητά τους και παθαίνουν αρτηριοσκλήρωση με αποτέλεσμα να υπάρχουν πιθανότητες να σπάσουν και να δημιουργήσουν έμφραγμα του μυοκαρδίου ή εγκεφαλικό αγγειακό επεισόδιο, χωρίς ο άρρωστος να έχει οποιοδήποτε προειδοποιητικό ενόχλημα.
Συμπερασματικά
Συνολικά, το είδος της θεραπείας και η πολυπαραγοντική αντιμετώπιση του διαβητικού ασθενούς θα πρέπει να εξατομικεύεται, και να εκτιμώνται τα οφέλη σε σχέση με τις παρενέργειες αυτής. Πιθανότατα, η εντατικοποιημένη αντιμετώπιση έχει νόημα μόνο στα αρχικά στάδια της νόσου και σε νέους ηλικιακά ασθενείς, με ευνοϊκότερες τις θεραπείες που στοχεύουν στην ινσουλινοαντοχή και έτσι αλλάζουν τη φυσική πορεία της νόσου χωρίς το κόστος της υπερινσουλιναιμίας.